Het is herfst, veel bladeren vallen af, maar sommige bomen lijken nog even te genieten van het extra vocht dat ze in de zomer gemist hebben.
Mijn Ginkgo Bilobaboom is nog helemaal groen.

Zo heeft ieder een eigen ritme en tijd voor dingen. Transformeren doen we allemaal. De drie transformaties waar de meesten van ons ervaren, zijn; geboorte, volwassenheid en de dood. Helaas is velen die volwassenheid niet gegund. Kinderen sterven ook. Als je de ouders op straat tegenkomt, zul je het niet aan hen zien.
Zo is het ook met ander trauma. Ik heb een mooi grasveld voor mijn huis. Ik ken mensen die daar nog geen teen op zullen zetten.
Mensen die het bos niet als iets moois zien, maar als iets beangstigends.
Ik heb het over PTSS. Het kan je “zomaar” overkomen als je trauma beleefd hebt.

Maar je ziet het niet aan de buitenkant. Zo zal het met jou ook zijn; je kan in een prachtig mooi transformatieproces zitten. Misschien ben je van plan in de winter aan zelfreflectie te doen en jezelf te ontwikkelen. Dat kan mooi zijn, of zwaar. Maar mensen zien het niet aan je buitenkant.

Een gedachte is er snel ingeslopen, ik betrap mezelf er ook wel op. Maar kijk naar mensen met een open blik, zonder gedachte, want je weet niet wat er met ze gebeurd is en welke transformatie ze door gaan.