Wanneer je lichaam meer weet dan je hoofd

en 555 je wekt.

Afgelopen week stonden er twee mannen voor de deur. Ze hadden een simpele vraag, niets bijzonders op het eerste gezicht; “of ik esoterische spullen verkocht, zoals koolblokjes voor wierook”.
“Nee,” zei ik vriendelijk, “ik heb een praktijk aan huis, maar verkoop geen esoterische spullen.” Ze bedankten en vertrokken.

Toch merkte ik dat mijn lijf iets anders voelde. Mijn stresslevel schoot omhoog, ver boven de 70%, en zakte de rest van de dag nauwelijks. Mijn hoofd vond het overdreven. Mijn systeem niet.

’s Avonds nam ik iets natuurlijks om te kalmeren. Maar de nacht bracht mij veel dromen, onrust en beweging. En toen…
om precies 5:55 uur werd ik wakker — met deze woorden, helder en vol in mijn bewustzijn:

Ik ben ik
Ik ben veilig in dit lichaam
Ik ben veilig in dit huis
Ik ben veilig in dit leven

Vier eenvoudige zinnen. Maar het voelde alsof ik iets heel ouds, heel essentieels terugkreeg. Een energetisch schild. Een herinnering van mijn Ziel. Misschien zelfs een boodschap van mijn gidsen.

En het tijdstip? 555. Een numerologisch portaal. Een seintje dat er verandering op komst is, dat het tijd is om los te laten wat niet meer dient — maar dat ik dat veilig mag doen.

Je lichaam weet en registreert

Soms vertelt je lichaam wat je hoofd nog niet begrijpt. Soms wordt je hart pas wakker als je alles even loslaat.

En soms, heel soms, fluistert het Universum je zachtjes toe:

“Je bent veilig. In je lichaam. In je huis. In je leven.”

En dat is genoeg.

Heb jij ook wel eens een droom gehad met zo’n krachtige betekenis?

Wat een Droom me leerde over Zielsweten

Soms droom je iets wat blijft hangen. Niet zomaar omdat het vreemd was, maar omdat het oud aanvoelde. Ouder dan jezelf. Alsof je niets verzon, maar iets herinnerde.
Zo’n droom had ik. En ik weet nog steeds niet precies waarom, maar ik voelde: dit is belangrijk.

Een droom over een elf – anders dan de rest

“Ik was een elf, maar volgde bepaalde orders niet op.”

Het begon met die zin.
In mijn droom was ik een elf – een lichtwezen, verbonden met natuur, intuïtie en zachtheid. Maar ik volgde de regels niet zoals de anderen.
Er was een soort hiërarchie, een systeem van opdrachten. En ik gehoorzaamde niet.

Toen gebeurde er iets raars: ik kreeg spraak en verloor mijn vleugels.
Alsof ik vrijheid ruilde voor stem. Beweging voor expressie.

De plek tussen werelden

Ik werd ergens naartoe gebracht.
De plek voelde als een gevangenis, maar niet in klassieke zin. Geen tralies of duisternis, meer een soort tussenwereld.
Er waren anderen.
Kleinere elfen. Stil. Gehoorzaam. Zwijgend.

En toen viel mijn oog op één van hen.

Het geheime oog van de elf

Zij viel op.
Niet omdat ze sprak – ze sprak juist niet.
Maar ze voerde taken uit.
En in haar oog zat iets… een lens.

Er werd een sleuteltje gebruikt. Iemand draaide het, als in een slot.
En ik wist het ineens:

In dat oog zat informatie. Weten. Herinnering. Misschien zelfs waarheid.

Ik voelde iets wat ik moeilijk kan beschrijven.

“Ik was haar niet… en toch weer wel.”

Het raakte me diep.
Ze werd weggebracht. Haar taak was klaar.
En toen… werd ik wakker.

Wat als dit geen gewone droom was?

Wat als ik iets zag uit een ander leven?
Of een zielendeel dat zich liet zien?
Wat als die lens oud weten bevat, en de sleutel me nu wordt aangereikt?

Misschien was dit geen droom, maar een herinnering. Een activatie. Een boodschap van binnenuit.

Wat ik uit deze droom meeneem

Ik mag mijn eigen weg volgen – ook als die afwijkt van het bekende pad.
Soms ruil je vrijheid voor expressie, maar ik mag beide terugnemen.
In mij leeft oud weten, en dat wacht op het juiste moment om geopend te worden.

Misschien was dit een fluistering van een voorouder.
Misschien van mijn ziel.
Hoe dan ook: ik neem het serieus.

Een uitnodiging aan jou

Heb je wel eens gedroomd dat je jezelf niet was, en toch weer wel?
Herinnerde je iets wat niemand je verteld heeft, maar wat je toch diep vanbinnen wist?

Misschien ligt je sleutel ook ergens klaar.
📜 Luister. Schrijf. Vertrouw.