En ik ren maar door…..
Voor mij voelt het een beetje als een estafette. Tussendoor even bewust stoppen en stilstaan.
De tijd tussen Samhain en 31 december is een tijd van loslaten, verstillen. De volle maan van 27 november vroeg ons te kijken naar oude patronen die toch nog niet helemaal losgelaten waren.
Het is een tijd van zelfreflectie en je innerlijke bibliotheek weer op orde brengen. Je mag hem schoonvegen, oud voedsel en koffiemokken eruit, zodat er weer ruimte komt in je innerlijke databank.
Als ik dat doe, voel ik de ruimte weer in mijn lijf en mijn hoofd. Ook je aura kun je opschonen met een meditatie. En van tijd tot tijd besteed ik daar extra aandacht aan.
Doe jij dat ook?
Velen om me heen roepen wel dat ze het doen, maar ondertussen rennen we met zijn allen door omdat “sociëty” ons inmiddels zo geprogrammeerd heeft.
Je lijf is ook niet gek, die zet je wel stop. Is het niet met een fikse verkoudheid, zoals ik vorige week had, dan is het wel griep, corona of je wordt ineens heel depressief. Tijd om gas terug te nemen.
Je weerstand, het immuunsysteem heeft die stilstand ook nodig en ook daar mag opgeruimd worden. Met een kruidenthee, of een reinigingskuur. Je lymfen hebben een goede nachtrust nodig om dat te kunnen.
En ik vroeg me af: “leven is nu, maar als ik door blijf rennen, leef ik dan wel echt?” Of ben ik dan een goed kuddedier die de rest van de meute volgt, de afgrond in?
Heb jij je dat wel eens afgevraagd?
Doe eens een meditatie, tap in je onderbewustzijn; je hebt alles al in je. Alle antwoorden zijn aanwezig. Je hoeft het je alleen maar te herinneren.
Lukt dat je niet alleen? Maak een wandeling, alleen of met iemand anders. Het praat makkelijker. Verbindt je longen met de lucht, je voeten met de aarden en je tranen met de regen en laat de zon je hart binnenkomen.
Of maak een afspraak en dan kijken we er samen naar.