Loslaten.
Ik heb het gevoel dat iedereen het in zijn pakket met levenslessen heeft zitten. Ik ook. En iedere keer is het weer anders.
Nu mijn lief op missie is, moet ik ook weer loslaten. Loslaten of alles wel goed gaat, zowel bij hem als hier thuis. Ondanks dat er altijd thuis tijdens een missie wel iets fout gaat. Maar dat hoort er gewoon bij. 😊 Vrouwen van militairen zullen beamen dat er tijdens een lange oefening, missie of uitzending, thuis altijd iets fout gaat, stuk gaat, overstroomt; noem maar op. Dat is bijna een vaste regel. 😉
Nu is deze missie ook weer anders als de uitzending naar Afghanistan, de 5e uitzending. Minder gevaarlijk. Maar nu hebben we internet, mobiele telefoon, social media, noem maar op. Dat was in Afghanistan door de situatie, veel minder mogelijk.
Ik heb me de afgelopen dagen afgevraagd of ik het daardoor makkelijker los kon laten. Ik denk dat ik het toen meer los móest laten.
Nu is het minder gevaarlijk, maar je krijgt veel meer mee. Daardoor ben ik er toch meer mee bezig.
Ik leer wel steeds meer vertrouwen dat het ook dit keer goed komt. Dus ondanks het loslaten iedere keer anders is, neem je de ervaring wel mee. Ik vind het belangrijk om dingen los te kunnen laten. Het zorgt ervoor dat ik minder stress ervaar, minder pieker en beter slaap. Het geeft rust en een fijn gevoel, want je hoeft niet meer (tegen jezelf) en het gevoel van controle willen houden, te vechten.
En als het lukt om los te laten, dan mag ik het vieren. Het is een heerlijk gevoel om dingen los te kunnen laten, heb ik ervaren.
En ondanks dat loslaten een proces is van jezelf, kunnen anderen je altijd bijstaan, advies geven of meekijken waarom het niet lukt om het los te laten.
Ik ben altijd bereid mee te kijken met jou of met iemand die jij kent, als het loslaten niet lukt.
Om hulp vragen is géén teken van zwakte. Het kost kracht en moed om hulp te vragen.